Oprac: Malgo La
Mają państwo może ochotę na świąteczną chwilę z poezją? Wybór wiersza nie jest przypadkowy… Przed moim oknem właśnie rozkwitł bez…
Bez w dzbanie
W słodkie, ciche zachodnich blasków dogasanie, w którym zieleń ogrodu zda się być gorętsza – bez w dzbanie jest mi cudną, liliową, wonną duszą wnętrza…
– Kwitnący sad, cud wiosny, mam w otwartym oknie – na stole w dzbanku bujne, rośne, bzowe kiście, które pieści gasnących świateł całowanie…
– O łasko barwy l i l a! – o zielone liście! – zachwycie niewymowny oczu… Bez w rozkwicie, liliowy bez, gdy ogród w rannych rosach moknie… – o cudne, niepojęte, wieczne kwiatów życie!…
Wybór autora, na to majowe spotkanie z poezją, także nie jest dziełem przypadku – misją portalu regionalnego jest promocja twórców związanych z regionem.
Urodzony w maju 1891 roku w Suchedniowie Jan Gajzler – zwany ,,lirnikiem ziemi urocznej’’, to poeta i malarz rozkochany w Ziemi Świętokrzyskiej. Inspiracji dostarczał mu każdy element krajobrazu. Swe wiersze drukował w czasopismach regionalnych – kieleckich, radomskich, częstochowskich, stąd określenie ,,bard powiatowej prowincji”, które zresztą nie podważa unikalnej wartości jego poezji, lecz odnosi się wyłącznie do jej zasięgu. Poezja nie dała mu sławy, za życia nie wydał zbioru wierszy – wiele, pozostawionych w rękopisach, po prostu zaginęło. Podobny los spotkał akwarele, przetrwała tylko jedna – ukazująca staw w Berezowie.
Jego muzą była żona Maria – wierna towarzyszka życia i matka pięciorga dzieci – zmarła z powodu nowotworu płuc w 1939 roku, łamiąc serce zrozpaczonemu poecie.
Jan zmarł w Suchedniowie 6 kwietnia 1940 roku. Rak krtani. Miał zaledwie 49 lat. Na tablicy nagrobnej ma napisane POETA ZIEMI KIELECKIEJ – jest w tym sens podwójny: ta ziemia go wydała i tej ziemi poświęcił swe najlepsze strofy.
Urodzony i zmarły wiosną, tę właśnie porę roku ukochał najbardziej, co znajduje odzwierciedlenie w poezji.
Źródło: Gajzler Jan (2000). Ta ziemia uroczna. Kielce: Scriptum. Tomik opracował i przedmową poprzedził Jerzy Daniel.